بزرگنمايي:

اخبار محرمانه -
رسانه آمریکایی مطرح کرد: واقعیت ترسناک درگیری با ایران
k ١٩
٠
دیپلماسی ایرانی / متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
مایکل مورل و دریادار جیمز. ای. سندی وینفلد جونیور-هیل| دونالد ترامپ، رئیس جمهوری ایالات متحده، گفته درگیری نظامی بین این کشور و ایران «چندان طول نخواهد کشید» و منظورش این بوده که ایالات متحده با کمترین هزینه در جنگ پیروز خواهد شد. شاید رئیس جمهوری در رابطه با سرعت به پایان رسیدن جنگ و پیروزی ایالات متحده در آن حق داشته باشد، اما به طور قطع برآورد اشتباهی از هزینه های بالقوه درگیری دارد: آسیب های کوتاه مدت و بلند مدت درگیری با ایران به منافع ایالات متحده فاجعه آمیز خواهد بود.
طبق شواهد موجود، نه ایران و نه ایالات متحده هیچ یک خواستار یک درگیری نظامی نیستند؛ اما این بدان معنا نیست که درگیری رخ نخواهد داد. در واقع، احتمال وقوع درگیری امروز حتی از سال 2011 که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، قصد حمله گسترده به برنامه هسته ای ایران را داشت، بیشتر است. درگیری می تواند با اقدامات تحریک آمیز از سوی ایران و اقدام ایالات متحده برای بازداری از تحریک ها آغاز شود. هر گونه درگیری احتمالی به طور قطع ناگهانی آغاز خواهد شد و ایالات متحده فرصتی چند هفته ای یا چند ماهه برای اعزام نیرو و کسب آمادگی برای درگیری نخواهد داشت و با هر نیرویی که در منطقه مستقر دارد، به جنگ مبادرت خواهد کرد.
اهداف استراتژیک ایران خلاصی از فشار تحریم ها از طریق نشان دادن توانایی خود در تاثیرگذاری بر اقتصاد جهانی از طریق کنترل تنگه هرمز، فاصله اندازی بین ایالات متحده و باقی جهان، و به دست آوردن جایگاه بین المللی با به سخره گرفتن ایالات متحده و به طور همزمان اجتناب از هر گونه تهدید داخلی برای نظام جمهوری اسلامی خواهد بود. اهداف ایالات متحده هم این است که ایران را به زانو در آورد و پای میز مذاکره بکشاند؛ از آزادی ناوبری حمایت کند؛ مانع از حملات احتمالی به آمریکا شود؛ ظرفیت ایران را در فعالیت های منطقه ای کاهش دهد و این کشور را از راه اندازی مجدد برنامه هسته ای با ظرفیت تسلیحاتی بازدارد و همه این اقدامات را با همکاری شرکا و متحدان قدیمی خود انجام دهد.
درگیری احتمالی می تواند چنین شکلی داشته باشد: ایران اعلام می کند که در واکنش به تحریم های غیرقانونی ایالات متحده و تنش ها و اقدامات تحریک آمیز اخیر، تنگه هرمز را می بندد و به هر کشتی نظامی یا تجاری که قصد عبور از تنگه را داشته باشد حمله می کند. ده ها قایق کوچک و تندروی نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بلافاصله جستجو برای کشتی هایی که هنوز در تنگه هستند را آغاز می کنند. حملات کوچکی در راستای ممانعت از حمل و نقل نفت از طریق تنگه صورت می گیرد. سایت های موشکی ایران در حاشیه تنگه هرمز فعال می شوند. شاید حتی یک موشک شلیک شود و به یک تانکر اصابت و خدمه را مجبور به فرار از کشتی کند. احتمال مین گذاری در تنگه توسط ایران هم وجود دارد. نرخ بیمه حمل و نقل دریایی در منطقه سر به فلک می کشد و به قطع همه حمل و نقل های تجاری از منطقه می انجامد.
در دیگر مناطق در خلیج فارس قایق های موشک انداز ایران جستجو برای کشتی های آمریکایی را آغاز می کنند و اگرچه شماری از قایق های ایرانی توسط نیروی هوایی آمریکا شناسایی و هدف گرفته می شوند، اما ایران هم شماری موشک شلیک خواهد کرد و به کشتی های آمریکایی آسیب خواهد رساند. شماری از قایق ها هم در نهایت ناوشکن موشک انداز ایالات متحده را پیدا و به آن حمله خواهند کرد. اگرچه بسیاری از این قایق ها خود مورد حمله قرار می گیرند، اما پرتاب یک موشک حوت توسط ایرانی ها برای وارد آوردن آسیب های جدی به ناوشکن آمریکایی کافی خواهد بود.
قطر درخواست ایران را برای قطع اجازه دسترسی هواپیمای ایالات متحده به پایگاه هوایی در این کشور رد می کند و ایران هم با موشک های بالستیک خود پایگاه را می زند. بسیاری از این موشک ها توسط سامانه ضد موشکی آمریکا در پایگاه از بین می روند، اما چند موشک عبور می کنند و صدمات خفیفی به پایگاه وارد می آورند. در ارتباط با مقرهای فرماندهی ناوگان پنجم در بحرین و سایر پایگاه های آمریکا در منطقه نیز اتفاقات مشابهی رخ می دهد.
ایالات متحده با موشک های کروز همچون «توماهاوک» و دیگر تسلیحات خود تاسیسات دفاع هوایی و فرماندهی نظامی ایران در حاشیه خلیج فارس را هدف می گیرد. تاسیسات نگهداری مین های دریایی و دو زیردریایی شناور در نزدیکی بندرعباس و بوشهر و بندر جاسک و بندر چابهار از سوی آمریکا هدف گرفته می شوند.
با خنثی شدن دفاع هوایی منطقه ای ایران، ایالات متحده به طور سیستماتیک اهدافی مرتبط با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و قابلیت های نظامی در منطقه خلیج فارس و پایگاه های هوایی ایران در خشکی را می زند. این اهداف می توانند سایت های موشکی، کشتی ها و قایق ها، تاسیسات فرماندهی و کنترل، هواپیماهای نظامی و قابلیت های لجستیک را شامل شوند. در نتیجه این حملات، توان نظامی ایران به طور ناگهانی به شدت افت می کند.
ایران در واکنش به این مساله با استفاده از موشک های میان برد زیرساخت های انرژی ذر عربستان سعودی، امارات متحده عربی و قطر را هدف می گیرد. با حمله ایالات متحده به پایگاه های موشکی ایران، درگیری از لحاظ جغرافیایی گسترش می یابد. نیروهای تحت حمایت ایران در عراق و افغانستان پایگاه های ایالات متحده و تاسیسات دیپلماتیک این کشور را هدف می گیرند. این حملات باعث تلفات نیروهای ایالات متحده می شود. حزب الله لبنان درخواست ایران را برای حمله مستقیم به اسرائیل رد می کند چون آغاز چنین جنگی به توانایی های نظامی این گروه آسیب می زند؛ اما به جای عمل به این درخواست، شروع به حملات نامشخص علیه اهداف آمریکایی و اسرائیلی در سراسر جهان خواهد کرد.
با افزایش درگیری ها، ایران به حملات سایبری علیه اهداف مالی کلیدی ایالات متحده مانند خدمات بانکی آنلاین، دستگاه های خودپرداز و شبکه های سرویس دهی کارت اعتباری مبادرت خواهد ورزید. برخی از این حملات موفق خواهند بود و برخی در نتیجه سرمایه گذاری های امنیت سایبری بخش خدمات مالی خنثی خواهند شد. حملات سایبری به بخش های تشکیل دهنده شبکه قدرت ایالات متحده گسترش خواهند یافت و برخی از آنها خنثی خواهند شد. کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس از حملات سایبری به زیرساخت های نفتی خود خبر خواهند داد. درگیری ها سبب می شود قیمت نفت سر به فلک بگذارد و هر بشکه بیش از 250 دلار معامله شود و بازارهای مالی جهانی به سرعت سقوط کند.
با رهبری چین، روسیه و اتحادیه اروپا برگزاری نشست فوریتی شورای امنیت سازمان ملل را خواستار خواهند شد و دو کشور را به آتش بس ترغیب خواهند کرد. ایران بلافاصله به دلیل آسیب های شدید وارد آمده به نیروهای نظامی خود درخواست آتش بس را قبول می کند و از نظر اخلاقی در مرتبه ای بالا قرار می گیرد. ایالات متحده تدابیر پیشنهادی را وتو می کند، اما در نهایت مجبور می شود به دلیل تاثیرات درگیری بر بازارهای مالی و تحت فشار شدید دیپلماتیک به مذاکرات پنهانی بر سر آتش بس رضایت دهد و عمان هم نقش میانجی را ایفا خواهد کرد.
جنگ چندان طولانی نخواهد بود. همه این اتفاقات می توانند در طی 4 روز رخ دهند. اگرچه ایران از نظر نظامی شکست می خورد، اما هیچ یک از طرفین به اهداف استراتژیک خود نخواهد رسید. به دلیل آسیب های شدید به زیرساخت های نفتی در منطقه و تلاش های مورد نیاز برای خنثی سازی مین ها در تنگه هرمز، قیمت نفت همچنان بالاتر از بشکه ای 150 دلار می ماند. روسیه تولیدات نفت خود را افزایش می دهد و به پیروز اقتصادی درگیری تبدیل می شود. در تصویری گسترده تر، نشانه های ضعف در اقتصاد جهانی که پیش از جنگ هم آشکار بودند به یک رکود دیگر می انجامند. چند دستگی سیاسی در ایالات متحده گسترش می یابد و هر طرف، دیگری را مقصر می خواند. به دلیل تاثیرات اقتصادی درگیری به ویژه در ایالات متحده، دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری 2020 شکست می خورد. جایگاه ایالات متحده در جهان به شدت تضعیف می شود. حتی اگر ایران اولین قدم به سمت جنگ را برداشته باشد، ایالات متحده حتی از سوی نزدیک ترین متحدانش مورد شماتت قرار خواهد گرفت چرا که با ایجاد تنش و وارد آوردن فشار اقتصادی به ایران این کشور را به درگیری تحریک کرده است. انتقاد از ایالات متحده به دلیل استفاده آن از نیروی نظامی به سطوحی بالاتر از جنگ عراق افزایش خواهد یافت. آمریکا تا اندازه زیادی نفوذ جهانی خود را به چین خواهد باخت و چین خود را به مثابه مامن ثبات جهانی به تصویر خواهد کشید. بیشتر کشورهای عضو گروه 20 برای کاهش وابستگی به دلار و استفاده از آن در ذخایر ارزی جهانی متحد خواهند شد و هدفشان هم این خواهد بود که اجازه ندهند تحریم های یکجانبه ایالات متحده نقشی تعیین کننده در سیاست های خارجی آنها داشته باشد.
در ایران، درگیری جمعیت را از دیدگاه سیاسی متحد می سازد و بر جناح میانه رو تاثیر منفی می گذارد و اگرچه مناظرات تا مدتی ادامه خواهد داشت، اما نهایتا اوضاع به نفع اصولگرایانی تغییر می کند که با توافق هسته ای میانه خوبی ندارند. تصمیم بر این می شود که سلاح هسته ای ساخته شود تا ایالات متحده هرگز نتواند دوباره به حمله به ایران بیندیشد.
ترجمه طلا تسلیمی