بزرگنمايي:

اخبار محرمانه -
بهترین دفاع حمله است
k ٧.٥
٠
روزنامه شهروند / متن پیش رو در شهروند منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
محمدجواد ظریف چند روزگذشته را در نیویورک و بعد در کاراکاس به سر برده است این روزها هم تماما به فعالیت‌های دیپلماتیک، مذاکرات و اظهارات او اختصاص داشته. یکی از فعالیت‌های مثبت وی گفت‌وگوهای گوناگون و متعدد با شبکه‌های تلویزیونی جهانی و به‌طور مشخص ‏شبکه‌های مهم آمریکایی است. روشن است که دست وی در گفت‌وگوی موثر برای دفاع از منافع ایران باز است. واقعیت این است که ‏در مجادلات اخیر چه با ترامپ و چه با بریتانیا ایران از نظر منطق سیاسی و حقانیت دست بالا را دارد، زیرا ترامپ بی‌هیچ ‏توجیهی از برجام خارج شده و افکار عمومی جهان این را نمی‌پذیرد و اوست که باید توضیح دهد که چرا نقض تعهد کرده و چنین ‏اقدام غیرمعقولی را انجام داده است. درباره ماجرای کشتی‌ها نیز دولت بریتانیا بازیچه دست تندروهای آمریکایی چون جان بولتون ‏شد و دست به اقدامی غیرقانونی زد و کشتی ایران را در جبل‌الطارق توقیف کرد و به دنبال آن نیز ایران واکنش نشان داد و ‏کشتی‌ نفتی انگلیسی را تحت کنترل خود درآورد. به قول معروف کشتی جواب کشتی! این‌که ایالات متحده به‌عنوان قدرت اول ‏جهانی قلدری کند، اگرچه غیراخلاقی است، قابل انتظار است، ولی این‌که بریتانیا به‌خود حق دهد که چنین کند پذیرفتنی نیست. ‏در هر حال اگرچه ظریف قادر است که از مواضع ایران در این رسانه‌ها به‌خوبی دفاع کند و در این توانایی وی شکی نیست، ‏ولی در این میان دو نکته را نباید فراموش کرد‎.‎
اول این‌که چرا در ایران و صداوسیما امکان چنین گفت‌وگوهایی را با مقامات دیگر کشورهای مرتبط با مسأله فراهم نمی‌کنند؟ این ‏امر یا ناشی از ناتوانی رسانه‌ای ایران است یا ناشی از فقدان اعتماد به نفس. اگر آنان فرصتی را برای بیان اظهارات در اختیار ظریف می‌گذارند از روی علاقه به ایران نیست، بلکه از روی علاقه به رسانه‌هایشان است که این‌چنین اعتبار خود را حفظ ‏می‌کنند. بنابراین اگر ما هم خواهان رسانه‌های واقعی و اثرگذار هستیم، باید درهای آن را به روی همه باز کنیم و اجازه دهیم که ‏مردم داوری کنند‎.‎
نکته دوم و مهمتر این است که سیاست خارجی را نباید و نمی‌توان به گفت‌وگوهای رسانه‌ای تقلیل داد. این گفت‌وگوها خوب و لازم است، ‏ولی هنوز کافی نیست. باید در کنار آنها گفت‌وگوهای دیپلماتیک و حتی پشت درهای بسته را در دستور کار قرار داد. باید ایده‌های ‏روشن برای حل مشکلات ارایه کرد. درست است که آمریکایی‌ها زور می‌گویند و نباید زیر بار آن رفت چرا که این ذلت حدی ‏نخواهد داشت و ما را تا آخر تحت فشار بیشتر قرار خواهند داد، ولی برای همین وضع هم باید پیشنهادهای سازنده ارایه کرد و آنان ‏را در موقعیت انفعالی قرار داد. متاسفانه ایران هنوز طرح‌های روشن و موثر خود را رو نکرده است. طرح‌هایی که متضمن منافع ایران باشد و انفعال ‏طرف مقابل را نیز تشدید کند‎.‎