بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - پایگاه خبری تحلیلی مثلث آنلاین: به گزارش ایسنا، جمعی از اعضای خانواده امام موسی صدر به ریاست خواهر امام، دکتر رباب صدر ظهر امروز با پاپ فرانسیس در واتیکان دیدار و گفت وگو کردند.
در این دیدار که 26 بهمن ماه 1397 همزمان با روزهای نزدیک به سالگرد موعظه امام موسی صدر در کلیسای « کبوشیین » برگزار شد، نامه‌ای از طرف خانواده با درخواست حمایت پاپ برای آزادی امام صدر و 2 همراهش منتشر شد.
در این نامه که با اشاره به واقعه استثنایی حضور امام صدر در مراسم تاج گذاری پاپ در سال 1963 در واتیکان آغاز شده، موارد زیر عنوان شده است:
حضور نخستین روحانیِ مسلمان در مراسمِ تاجگذاری پاپ. چرا امام صدر و نه دیگری؟ این پرسش هزار پرسش دیگر این چنینی را در پس خود می‌آفریند. چه بسا، برخی پاسخ‌ها در نگاه و نگرش پاپ نهفته است؛ گویی این نگاه و نگرش خواندن سطور نانوشت آتیه بوده است وقتی در شخصیت امام صدر این را استشمام کرد که او می‌تواند در لبنان از روحانیانِ خدمتگزار به انسان باشد.
حقیقت آنکه این نگاهِ پاپ راه به خطا نبرده است؛ چه در سال 1975 میلادی و به مناسبت آغاز روزه، لبنانی‌ها با منظره‌ای شگفت مواجهه شدند: امامی در کلیسا و نمازگزار و واعظ در محرابِ آن… آن لحظۀ انسانی و استثنایی تجربۀ همزیستیِ لبنانی را پرمایه کرد و ثابت کرد که لبنان با تجربه‌ای متمایز است که باید الگویی برای جهانیان باشد و به آن اقتدا کنند؛ چونان ارزشی انسانی و تمدنی. این امر یکی از مواضع امام صدر بود که راه و روش او را ترسیم می‌کرد.
جنایت ربودن امام صدر فرصت نداد تا او در حوادث چهار دهۀ گذشته حاضر باشد اما اندیشه‌های اجتماعی اش و ارزش‌هایی که می‌خواست در جامعه نهادینه سازد، در تاریکیِ تفکراتِ تکفیری، تفکراتی که با فساد و جرم خاورمیانه و جهان را به ویرانی کشانده است، چونان مناره‌ها درخشانند… ما می‌گوئیم اگر او امروز آزاد بود، در کنار هر ندائی بود که برای خدمت به انسان بلند می‌شد؛ مانند ندای شما.
دوست داریم که نزد شما بر یک مسئلۀ اساسی و چندجانبه تأکید کنیم که از دغدغه‌های امام بود. شاید یکی از بدترین مصائب شرق در دهه‌های اخیر مصیبت مسیحیان شرق باشد؛ یعنی کوچ اجباری آنها از عراق و سوریه و آوارگی طولانی مدت در دیگر کشورهای منطقه. این موضوع شاید بزرگترین دغدغۀ امام صدر بود؛ چندان که در سال‌های مبارزه اش خواب را از چشمانش ربوده بود. او هویت تاریخی و فرهنگی و اجتماعی لبنان را در عبارتی موجز و ارزشمند این گونه بیان کرد: لبنان وارث مسیح و حامل میراث قرآن کریم و وطن همزیستی تاریخی میان شهروندانش و ادیانش و سرزمین مهرورزی میان مسحیان و مسلمانان است. امام صدر متذکر حضور اصیل مسیحیان در لبنان و شرق شد؛ چنانکه نقش تاریخی و تمدنی آنان را روشن کرد.
جناب پاپ، هیئتی که به دیدار شما شتافته است، خانوادۀ امام صدر به ریاست خواهرش، رباب صدر، است؛ کسی که زندگی اش را وقف راهی کرده است که امام صدر بدان ایمان دارد؛ یعنی یاری به رنجدیدگان و محرومان و رسیدگی به دختران یتیم و درمانِ بیماران و ارتقای توانایی زنان و آموزش همگان و ترویج مدارا و حفاظت از رسالت لبنانی و دفاع از ارزش‌های مدارا و صلح و آزادی و عدالت.
در 25 اوت 1978، امام موسی صدر و دو یارش، شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین، دعوت رسمی کشور لیبی را پاسخ گفتند و به آنجا رفتند. از 31 اوت و پس از دیدار با معمر قذافی، دیگر از آنها خبری نداریم. اگر امام صدر باورها و فعالیت‌های صلح جویانه نداشت، این بی خبری ظالمانه هم روی نمی‌داد. نگرش او به انسان و پیوندش با خدا و ایمانش به برادر دینی و هموطنش ، آزادی را از او و دو یارش ستاند.
همۀ تحقیقات رسمی ایتالیا و لبنان و احکام دستگاه قضائی ایتالیا در سال‌های 1979 و 1982 و 2005 حکم به خارج نشدن آنان از خاک لیبی کرده‌اند. قذافی خود در سخنرانی سال 2002 به این موضوع اعتراف کرد و حکومت لیبی پس از قذافی نیز بر این موضوع تأکید کرد. آخرین بار در تفاهمنامه لبنان و لیبی در سال 2014 این موضوع تأیید شد. اما لیبیایی ها هیچ تحرکی برای اجرای مفاد تفاهمنامه و وعده‌ها و حتی هیچ کمکی به ما برای رسیدن به امام و آزادی او نکرده‌اند.
آنان که حکم به حذف امام صدر از صحنه دادند، مشتی مستبدند و او را بابت احترامش به حق اختلاف‌ها و تلاش خستگی ناپذیرش برای حفظ کرامت انسان و پاسداری از حق تمایز و پیوند انسان‌ها مجازات کردند؛ و کسانی که او را به صحنه بازگردانند مبارزان راه آزادی و کرامت و عدالت اند . از این رو، تلاش و مبارزۀ ما برای پیگیری ربودن آنان و نجاتشان از صمیم ایمانمان و بر مبنای واجبِ انسانی و دینی ماست.
بر اساس، در همانجایی که 56 سال پیش از او استقبال کرد، در برابر شما حاضر شده‌ایم و خواستار دعا و حمایت شما برای آزاد کردن امام و دو یارش هستیم. ما شک نداریم که شما با حمایت خود از این قضیه از حق و عدل و انسانیت حمایت کرده‌اید؛ یعنی یاری به اموری که به آن شهره هستید.