بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - ایرنا / پایگاه خبری "الدیار" مصر در مطلبی با تاکید بر اینکه ایران و مصر در طول تاریخ روابط خوبی با یکدیگر داشته اند، نوشت: سیاستمداران مصر باید به دنبال راه های تعامل با ایران باشند.
این پایگاه خبری نوشت: در سایه تنش ها و ناآرامی ها در منطقه خاورمیانه، ایران و سیاست مداران آن، خالصانه و دوستانه هر مناسبتی در مصر را به دولت و ملت ما تبریک می گویند.
در آخرین مورد، دفتر حافظ منافع ایران در مصر درگذشت محمد حسنین هیکل نویسنده مشهور تاریخ معاصر مصر را تسلیت گفت.
به نوشته این پایگاه خبری، گویا تهران با این رفتارهای دوستانه می خواهد به جهان عرب القا کند که دو کشور مصر و ایران در دو کفه یک ترازو قرار می گیرند و نمی توانند تاریخ روابط مشترک خود را نادیده بگیرند.
در ادامه مطلب الدیار آمده است: متفکران و نخبه های سیاسی مصر باید به این موضوع بیاندیشند که در ضمن حفظ اصول ملی و سیاسی می توان به دنبال راه های تعامل با ایران بود.
رابطه ایران و مصر را دقیقا می‌توان به دو بخش قبل و بعد از پیروزی انقلاب تقسیم کرد؛ البته روابط پیش از انقلاب نیز خود به دو بخش کاملا متضاد تقسیم می‌شود؛ تا پیش از کودتای «افسران آزاد» و سرنگونی حکومت سلطنتی، روابط تهران-قاهره از چنان گرمایی برخوردار بود که نخستین همسر محمدرضا پهلوی، یک مصری و خواهر ملک فاروق، پادشاه مصر بود، اما در زمان جمال عبدالناصر روابط دو کشور چنان به تیرگی گرایید که علاوه بر جنگ شدید رسانه‌ای و حملات تبلیغاتی متقابل، دو کشور در اغلب چالش‌های منطقه‌ای هماورد هم تلقی شده و حتی از یاری مالی و نظامی مخالفان یکدیگر نیز دریغ نکردند.
مرگ ناصر و روی سر کار آمدن انور سادات در سال ١٩٧٠ سبب گسست یکباره مصر از اردوگاه شرق و حرکت این کشور به همان نقطه‌ای بود که ایران به عنوان مهم‌ترین متحد منطقه‌ای غرب، در آن ایستاده بود. روابط شاه و سادات از آن پس چنان گرم و صمیمانه شد که پس از انقلاب اسلامی، مصر میزبان محمدرضا پهلوی شد تا آنکه او در همین کشور درگذشت و همان‌جا دفن شد، اما استقبال از محمدرضا در ایران انقلابی آن روزها شادمان ‌کننده نبود و امام خمینی (ره) دستور به قطع رابطه ایران و مصر داد.
البته امضای قرارداد صلح کمپ‌دیوید بین قاهره و تل‌آویو نیز مزید بر علت شد؛ دو سال از قطع رابطه ایران و مصر می‌گذشت که انور سادات در جریان رژه نظامی، از سوی یک افسر اسلام‌گرا ترور شد. او عضو گروه جهاد اسلامی مصر بود که بعد از دستگیری با هم‌ فکرانش در قفس‌های فولادی به دادگاه منتقل ‌شد؛ انگیزه‌ وی از ترور انور سادات، همان قرارداد کمپ‌دیوید بود. همین قرابت مفهومی موجب شد که نام او بر تابلوهای خیابان وزرای سابق در تهران بنشیند، اما آن تابلوهای کوچک و نقاشی دیواری خیابان کریمخان، تنها تصاویری شهری در تهران نبودند، بانگ بلندش تا رود نیل رسید و بارزترین نشانه آن سال‌ها اختلاف تهران و قاهره شد. سال‌های جنگ (رژیم بعث) عراق علیه ایران فرصت خوبی برای تسویه‌حساب بود، ازهمین‌رو مصر به‌شدت از صدام (دیکتاتور عراق) دفاع می‌کرد؛ ١١ سال بعد روابط دو طرف در سطح اقتصادی به دلیل وجود منافع مشترک احیا شد، اما روابط همچنان پرتنش بود.