بزرگنمايي:

 حزب کارگزاران سازندگي که در واقع کارگزاران دولت موسوم به سازندگي بودند ؛از همان اسفند هفتاد و چهار که توسط شانزده کارگزار دولت هاشمي تاسيس شد؛چندان جدي گرفته نشد و بيشتر گروهي از مديران به نظر آمدند که قصد نداشتند از مناصب خويش جدا شوند.عدم خصلت مردم گرايي و تاکيد افراطي بر نخبه گرايي از يکسو و مدل کلاينتاليستي که برگزيده ودر حکم حزب شخصي عمل کردند ؛عواملي شد که مردم و نخبگان آن را بيشتر از يک حزب؛جمع خانوادگي آقاي هاشمي و دوستان وي ارزيابي کردند.
البته اين حزب نقاط روشني هم داشت و آن دفاع مطلق از ليبراليسم و حتي نوليبراليسم بود تا آنجا که اخيرا صراحتا از زبان محمد قوچاني عضو جديدا پيوسته خود؛خود را حزب ليبرال دموکرات خواندند.
نگاهي به مدل رفتاري حزب کارگزاران و رابطه آنها با اصلاح طلبان نشان دهنده آنست که هر چه کارگزاران مي کوشد ،خود را به اصلاح طلبان نزديک گردانيده و از زبان اصلاح طلبي سخن گويد ؛اصلاح طلبان اين حزب را بيشتر برادر ناتني خود ارزيابي مي کنند که از سر ناچاري مجبورند اين حزب توده گريز را به نحوي تحمل کرده و درجاهايي بازي دهند.
اما با به حاشيه کشيده شدن اصلاح طلبان بويژه پس از آشوب هاي 88 يا به عبارت اصولگرايان "فتنه " عملا شاهد آن بوديم که کارگزاران که بازيگر تر تز اصلاح طلبان بودند سعي کردند در صحنه مانده و در خلا اصلاح طلبان ،نان خود را در تنور اصلاحات بپزند.
پيروزي روحاني هم بر شادي آنان افزود و گمان بردند که يکي از آنان بر سرير قدرت نشسته است؛لذا عملا از ايفاي نقش برادر ناتني اصلاحات اعلام خستگي کرده و براي مصادره کامل اصلاحات و هواداران آن برنامه ريختند.اما روحاني آنچنان که مي خواستند ؛در خدمت قرار نگرفت و اين شاگرد مکتب هاشمي اکنون نشانه هايي از ميل به جدا سازي خود از کارگزاران و تقويت حزب شخصي خود را نشان مي دهد يعني حزب اعتدال و توسعه! يعني اگر در رسانه ها مي شنويم که يکسالماندهبهانتخاباتمجلس،خبرمهميمنتشرشده؛و آن اين که حزباعتدالوتوسعهبازميگردد؛نبايد زياد تعجب کنيم.؛ زيرا روحاني ظاهرا ديگر دوست ندارد او را سايه هاشمي بر شمارند.
اما کارگزاران در حال تجربه اتفاق ديگري هم هست. اختلافات دروني!
در حالي که از يک طرف از اختلاف قوچاني و کرباسچي صحبت مي شود و مرعشي مي گويد اين اختلاف بحث حرف هاي بود،اما خروج محمد هاشمي از يکسو و استعفاي روشنک سياسي يکي ازافرادي که به گفته خود پس از 20 سال فعاليت درکارگزاران مجبور به خروج ازاين حزب شد؛نشان مي دهد خبرهايي درون حزب کارگزاران وجود دارد که کرباسچي هميشه يک طرف آن است.نقدهاي خانم سياسي بر غير دموکراتيک بودن شوراي مرکزي بطور روشن اشاره به رفتارهاي کرباسچي دارد.
حال بايد ديد چه انتخابي در برابر حزب کارگزاران قرار خواهد گرفت؟تصفيه حزبي در مسير تبديل حزب هاشمي به حزب کرباسچي يا بروز انشعاب در کارگزاران و پيوستن به حزب اعتدال و توسعه که رابطه نزديک تري با رييس جمهور در قدرت دارد؟زيرا مگر نه اين است که حزب کارگزاران حزبي براي کسب و قدرت و بقا در آن است؛خوب حالا که حزب اعتدال و توسعه به قدرت نزديکتر است بعيد نيست که جاذبه قدرت رسمي دولت بخشي از حزب کارگزاران را از آن جدا کند.